'De ontplofte koffer'

Ik kijk opzij naar mijn mobiel en zie dat het tien uur is geweest. Over twaalf uur zit ik in het vliegtuig op weg naar Tasmanië. Een onrealistische gedachte nu ik net een dag terug ben van een geweldige week in Wenen. Vol goede moed sta ik op, probeer ik wakker te worden en begint de eerste opgave: mijn koffer inpakken. Eerst worden al mijn kleren georganiseerd op bed, vervolgens komen daar boeken, cadeautjes voor de hostfamilies en andere 'zooi' bij. En dan, dan komt het moment van het werkelijke inpakken. Na drie keer opnieuw de koffer georganiseerd te hebben krijg ik hem met hulp van mijn moeder dicht door er met ons volle gewicht op te gaan zitten. Rits dicht en niets meer aandoen. Hopen dat de tas niet zal ontploffen. Deel één van deze opgave voltooid, nu de rugtas nog. Weer gaan we op dezelfde wijze aan het werk. Alles op het bed uitspreiden en dan in mijn tas leggen (lees 'proppen'). Een klein vreugdedansje wordt gedanst als ook dat gelukt is. Ik leg mijn koffer op de weegschaal die half niet meer werkt en besluit dat ik me voor het exacte gewicht laat verassen op het vliegveld.

I'm ready to go! (maar niet voordat ik eerst mijn laatste Nederlandse maaltijd op heb *grijnst*)